สัตว์ นักวิทยาศาสตร์และนักปรัชญา มักจะระมัดระวังอย่างมาก และไม่เต็มใจที่จะอธิบายการปฏิบัติต่อคนตายของสัตว์ใดๆ ว่าเป็นการไว้ทุกข์ เพราะพวกเขากังวลเกี่ยวกับการเลียนแบบสัตว์ ดาร์วินเชื่อว่า สัตว์อื่นๆ ก็มีความสามารถทางอารมณ์สำหรับความสุข และความเจ็บปวดเช่นกัน และเรื่องราวของช้าง ที่ไว้ทุกข์กับคนตายนั้น ถูกบันทึกโดยพลินีผู้เฒ่า นักเขียนชาวโรมันโบราณ
อย่างไรก็ตาม ในช่วงสองศตวรรษที่ผ่านมา นักวิทยาศาสตร์ และนักปรัชญามักลังเลอย่างยิ่ง ที่จะอธิบายพฤติกรรมของ สัตว์ ที่มีต่อเพื่อนที่ตายแล้วว่าเศร้า เพราะพวกเขากลัว ที่จะกำหนดลักษณะ อารมณ์ หรือความตั้งใจของมนุษย์ให้กับสัตว์ในกระบวนการวิจัย ดร.จิน เริ่มตระหนักว่า เพราะกลัวว่าจะมีตัวตน เราจึงถูกจำกัดสติปัญญา เธอจึงสร้างชุดมาตรฐานขึ้นมา
หากสัตว์ที่รอดตาย ซึ่งมีความสัมพันธ์ใกล้ชิด กับสหายที่เพิ่งเสียชีวิตถูกถอนตัว กินไม่ได้ นอนหลับ และเดินทางตามปกติ และแสดงลักษณะทางอารมณ์ ที่เป็นเอกลักษณ์ของสายพันธุ์ เราก็ถือได้ว่า เป็นการตอบสนองทางอารมณ์ของสัตว์ หลักฐานการเสียชีวิต ในช่วง 10 ปีที่ผ่านมา มีหลักฐานทางวิทยาศาสตร์มากขึ้นเรื่อยๆ เกี่ยวกับความเศร้าโศก และการไว้ทุกข์ของสัตว์สายพันธุ์อื่นๆ
ตีพิมพ์บทความเกี่ยวกับสัตว์ และบทความเรื่องการตอบสนองของมนุษย์ ต่อความตายเสนอให้ กำหนดสาขาการวิจัยใหม่ วิทยาศาสตร์ความตายวิวัฒนาการ เป้าหมายสูงสุด ไม่เพียงแต่จำแนกพฤติกรรมในอาณาจักรสัตว์ทั้งหมด และวัฒนธรรมของมนุษย์เท่านั้น แต่ยังทำให้การพิจารณาวิวัฒนาการที่ชัดเจนยิ่งขึ้น สำหรับการวิจัยการตายทุกด้าน
ท้ายที่สุดถ้ามีคนพูดว่า ไม่มีอะไรในชีววิทยาที่มีความหมาย ยกเว้นวิวัฒนาการ เราก็อดไม่ได้ที่จะถาม ทำไมถึงมีความเศร้าโศก ในช่วงไว้ทุกข์ทั้งสัตว์และมนุษย์ จะแสดงพฤติกรรมต่างๆ ที่ไม่เป็นประโยชน์ต่อการอยู่รอด หนีความเหงา ถอนตัวจากกิจกรรมทางสังคม นอนน้อยลง กินน้อยลง หาอาหารให้น้อยลง ผสมพันธุ์น้อยลง ถ้าคุณใช้เวลาดูแลศพ เปิดเผยตัวเองต่อหน้าเชื้อโรคก็ง่าย ที่จะถูกโจมตีโดยผู้ล่า
ในวัฒนธรรมของมนุษย์ เราได้บริจาคที่ดินให้กับสุสานมากขึ้นเรื่อยๆ เราทุ่มเทเวลาและเงินในงานศพมากขึ้นเรื่อยๆ และความเจ็บปวดและความเศร้าโศกครั้งใหญ่ ที่เราประสบเมื่อเราสูญเสียคน ที่เรารักยิ่งทำให้ท้อใจ และสับสนมากขึ้นไปอีก ประสบการณ์บางอย่าง ในชีวิตอาจเจ็บปวด แต่นี่ไม่ได้หมายความว่า ผู้คนไม่สามารถปรับตัวเข้ากับประสบการณ์เหล่านี้ได้
เมื่อเราถูกตัดหรือถูกไฟเผา เพื่อทำให้ร่างกายเจ็บปวด ความเจ็บปวดนี้เป็นการตอบสนองเชิงวิวัฒนาการ ที่ส่งสัญญาณถึงเรา เพื่อกันเราให้ห่างจากแหล่งที่มา ของความเจ็บปวด ความเจ็บปวดมีประโยชน์ คนที่เกิดมาไม่ไว ต่อความเจ็บปวดมักจะตายตั้งแต่ยังเด็ก และได้รับบาดเจ็บ และติดเชื้ออย่างต่อเนื่อง ความเจ็บปวดมีประโยชน์ แต่เราได้อะไรจากความทุกข์ อยู่ให้ห่างจากโลกนี้ ละเลยการนอนและอาหาร เราจะได้อะไรจากสิ่งเหล่านี้
จากมุมมองนี้ การเข้าใจเวลา เหตุผล และวิธีที่สัตว์ตอบสนองต่อความตาย ไม่เพียงแต่ช่วยให้เราเข้าใจการรับรู้ของสัตว์ หรือกระบวนการวิวัฒนาการของเราเอง แต่ยังช่วยให้เราเข้าใจว่า ความเศร้าหมายถึงอะไร เนื่องจากการไว้ทุกข์ไม่ได้จำกัดอยู่แค่สัตว์จำพวกวาฬ หรือสัตว์จำพวกลิงที่มีสมองโต
นักวิทยาศาสตร์ได้บันทึกแมวน้ำ พะยูน สุนัขป่า ม้า สุนัข แมวบ้าน และสัตว์อื่นๆบางรูปแบบ การตอบสนองต่อความตาย ตัวอย่างที่โดดเด่น ได้แก่ ยีราฟที่โตเต็มวัย 27 ตัว เฝ้าดูแลทารกยีราฟที่ตายแล้ว ช้างจากห้าครอบครัว ที่แตกต่างกันไปเยี่ยมชมซากช้างตัวหนึ่ง และฝูงโลมา 15 ตัว ที่ชะลอความเร็ว และคุ้มกันปลาโลมา กรณีประหลาด เป็ด 2 ตัว ได้รับการช่วยเหลือจากฟาร์ม
พวกเขาสร้างมิตรภาพในที่พักพิง ที่พวกเขาได้รับการช่วยเหลือ เป็ดตัวหนึ่งตาย อีกตัวหนึ่งเอาหัวโขกคอ เป็นเวลาหลายชั่วโมง แม้ว่าสัตว์เลี้ยงลูกด้วยนม ในตำนานจะเป็นพาดหัวข่าว แต่การตอบสนองต่อความตาย ยังพบเห็นได้ในสัตว์ที่ไม่ใช่สัตว์เลี้ยงลูกด้วยนม เช่น นก เช่น ฟัวกราส์ และอีกาป่าที่สังเกตพบในป่า
ดร. สวิฟต์ กล่าวว่า เราหวังว่าจะก้าวไปไกลกว่าเรื่องเล็กๆน้อยๆ และทำการศึกษาทดลอง เพื่อทำความเข้าใจคุณค่าของชีวิตที่ปรับเปลี่ยนได้ สำหรับการแสดงความสนใจในความตายแบบเดียวกัน เธอทดสอบผลกระทบของกา ต่อการอยู่ในสภาพแวดล้อมของพวกเขา ปฏิกิริยา เกี่ยวกับซากกา นกพิราบ และกระรอกในหนังสือ และตีพิมพ์ผลการวิจัยของเธอ ในฉบับเดียวกันของการดำเนินการ ทางปรัชญาของราชสมาคม
เมื่อเทียบกับนกพิราบและกระรอก อีกามีแนวโน้มที่จะส่งเสียงเตือน เมื่อเผชิญหน้ากับอีกาที่ตายแล้ว และดึงดูดนกตัวอื่น ซึ่งสอดคล้องกับทัศนะที่ว่า กาแสดงปฏิกิริยาที่เป็นอันตราย ต่อกาที่ตายแล้ว
อ่านบทความต่อไป คลิ๊ก !!! เครื่องประดับ การสร้างเพชรให้เป็นที่ชื่นชอบของนักออกแบบเครื่องประดับ
